Dođite u Milano, kao što sam nedavno i ja učinio i nećete moći da ne primjetite da italijanski kapitalizam ostaje ono što je oduvijek bio: porodična stvar. (Istina, bio sam tamo zbog konferencije o budućnosti kapitalizma.) Velike modne kuće sa sjedištem u Milanu – Giorgio Armani, Dolce & Gabbana i Prada – sve su porodične kompanije. Ferrariji koji tutnje ulicama grada, Bezzera aparati koji prave savršenu kafu, Ferrero čokolade koje zaokružuju obrok – svi su proizvodi porodičnih firmi. Porodični giganti poput Ferrarija nalaze se na vrhu ogromnih lanaca dobavljača, koji su takođe većinski porodične kompanije i dominiraju regionom Lombardije. Velike javne kompanije i lanci prodavnica pripadaju stranom, anglosaksonskom svetu kapitalizma. Čak i u najrazvijenijem ekonomskom regionu Italije, porodica je i dalje – kralj.
Međutim, svako ko je gledao seriju Succession zna da su porodične kompanije podložne jedinstvenim i često pogubnim problemima – nefunkcionalnoj djeci i porodičnim svađama.
Većina jezika ima svoju verziju izreke o prokletstvu tri generacije porodičnog biznisa: na engleskom "Od drvenih klompi do drvenih klompi za tri generacije". U Italiji, popularna izreka glasi: "Od štale do zvijezda - i nazad u štalu".
Italijanske porodice i dalje upravljaju volanom nacionalne ekonomije. Foto: Yuki Iwamura/Bloomberg
Preovlađujuće mišljenje među teoretičarima menadžmenta i ekonomistima jeste da je porodični kapitalizam ostatak iz vremena kada su institucije bile rudimentarne, a povjerenje se ograničavalo na članove porodice i bliske prijatelje. Alfred Chandler, doajen poslovne istorije, tvrdio je da će porodične firme biti potisnute od strane javnih kompanija koje mogu da privuku više kapitala, talenata i menadžerske ekspertize. Bruno Pellegrino (University of California, Los Angeles) i Luigi Zingales (Booth Business School, University of Chicago) tvrde da je italijanski stil upravljanja zasnovan na lojalnosti – "familijalizam" - umanjio produktivnost zemlje. Porodični kapitalizam dio je šireg skupa stavova koji Italiju drže u zamci niskog rasta.
Ipak, prokletstvo tri generacije nije univerzalno: porodica Antinori proizvodi vino u Toskani još od 1385. godine, a Beretta oružje u Bresciji od 1526. Gucci i Ferrari su među najuspješnijim brendovima svijeta (a vodeći francuski rival Guccija, LVMH, takođe je porodična kompanija). Porodične firme još su zastupljenije u proizvodnji – gdje čine 43,5 odsto svih kompanija – nego u sektoru mode.
Posjeta Università Bocconi u Milanu, koja ima izuzetno važnu ulogu u obrazovanju italijanske elite, uvjerila me je da danas možemo ozbiljno procenjivati izdržljivost porodičnog kapitalizma, barem u Italiji, zahvaljujući dvjema stvarima: istraživačkom programu i stres testu. AUB Observatory on Italian Family Businesses – AUB je skraćenica za AIDAF, UniCredit i Bocconi – pažljivo prati sve italijanske firme sa prometom od najmanje 20 miliona evra, bilo da su porodične ili ne (posljednja studija obuhvatila je 23.578 firmi, od kojih su 15.836 bile porodične). Godišnji izvještaj prikazuje stanje italijanskih porodičnih kompanija, koje su definisane kao (1) privatne firme u kojima jedna ili dvije porodice imaju apsolutnu većinu akcija i (2) listirane firme u kojima jedna ili dve porodice imaju najmanje četvrtinu vlasništva. Pandemija Covid-19 poslužila je kao stres test.
Rad AUB Observatorije jasno pokazuje dve stvari. Prvo, da su porodične firme nadmašile neporodične u gotovo svim parametrima - od prometa i povrata investicije do produktivnosti.
Ni pandemija nije usporila parametre uspjeha porodičnih firmi. Foto: Hollie Adams/Bloomberg
Drugo, ta nadmoć nastavila se - i čak intenzivirala - tokom pandemije. Broj porodičnih firmi sa prometom većim od 20 miliona evra porastao je u periodu 2020–2022. za 36,1 odsto, naspram 23,2 odsto kod neporodičnih firmi. Porodične firme su zadržale prednost u većini parametara uspjeha. Najveći izuzetak od ovog pozitivnog trenda bile su firme čiji su izvršni direktori imali 70 ili više godina.
Šta objašnjava "prednost porodične firme"? Carlo Salvato, jedan od rukovodilaca projekta, rekao mi je da dio razlike potiče iz same "porodičnosti" ovih firmi. Tokom pandemije, porodične firme pokazale su se otpornijima jer su članovi porodice bili spremni na veće žrtve, a bliski odnosi s dobavljačima i čak konkurentima dali su dodatnu stabilnost. Salvato, međutim, ukazuje i na duboku menadžersku transformaciju – ubrzanu upravo pandemijom – koja ovim firmama omogućava da spoje vrline porodičnog i profesionalnog upravljanja.
Ove firme sada vode nove generacije rukovodilaca koji su bolje obrazovani nego njihovi prethodnici i imaju više iskustva iz rada u drugim kompanijama – i većinom su uspjele da to izvedu bez velikih porodičnih sukoba koje su ranije često pratile smene generacija. Kompanije koje su prošle kroz generacijsku tranziciju između 2013. i 2022. imale su 7,4 odsto veći rast prihoda, 3,5 odsto veći ROE i 11,5 odsto veći godišnji rast fiksne imovine. Oko osam odsto njih otvorilo je vrata eksternom kapitalu – prodajom manjinskih udjela, listiranjem na berzi ili prenosom kontrole na treće strane. Ova strategija dovela je do značajnih poboljšanja performansi, naročito u slučajevima listiranja ili prodaje manjinskih udjela – iako postoji jasan prag preko kojeg se, bez gubitka porodičnog karaktera, ne može ići.
Espreso uspjeha - porodični biznisi u Italiji. Foto: Krisztian Bocsi/Bloomberg
Opšti utisak italijanskog porodičnog sektora prema Bocconi studijama jeste – vitalnost i obnova, a ne stagnacija i propadanje. Sve je više eksternih menadžera i žena na liderskim pozicijama, a manje neiskusnih naslednika: procenat CEO-a mlađih od 50 godina opao je sa 31,3 odsto u 2013. na 16,9 odsto danas, dok je porast udjela onih starijih od 70 – zaustavljen.
Italija i dalje zaostaje za većim dijelom Evrope u pogledu rasta produktivnosti. Ali podaci sugerišu da uzrok toga ne leži u porodičnim kompanijama, već u prenaduvanom javnom sektoru, političkom sistemu zasnovanom na klijentelizmu i nerazvijenom jugu zemlje.
Rezultati iz Bocconija takođe imaju šire implikacije za menadžment teorije. Mnogi i dalje vjeruju da kapitalizam ide ka jednoj, konačnoj formi: trijumfu anglosaksonskog modela sa javnim kompanijama i snažnim berzama. Ipak, porodične firme imaju značajne prednosti kada je riječ o strpljenju, lojalnosti i otpornosti. Bolje su prilagođene određenim nišama kao što su luksuzna roba i štampa. Brzo uče kako da prevaziđu svoje slabosti i iskoriste prednosti - porodične firme lakše oponašaju snage javnih kompanija nego što javne mogu usvojiti kvalitete porodičnih. Ukratko, ideja da postoji unaprijed određen "kraj korporativne istorije" - nije ništa uvjerljivija od one o "kraju istorije" uopšte.
.webp){kind=icon}
Trenutno nema komentara za vijest. Ostavite prvi komentar...